په 2001 کال کې مې یو اسپانیایی ملګری پاکستان ته راغلی و او دغه له مفهومه ډک شعر یې را ته پر یوې ټوټې کاغذ ولیکو. نه پوهیږم چې د چا شعر دی، خو بی اندازه ښکلی دی. څو ورځې مخکې مې خپل یادداشتونه لټول چې سترګې مې پر دغه شعر ولګیدې. ومې ویل راځه چې له نورو سره یې هم شریک کړم. د اوس لپاره به یې اصلی بڼه کښیږدم او بیا که وخت راسره ملتیا وکړه، وبه یې ژباړم.
In the square of my village
Told the peasant to the owner
“Our sons will be born with fists arise”
But tell me comrade
If these fields belong to the owner
Because we never saw him working with the plough
With my plough, I plough the fields
With my plough
I write pages on the ground of misery and pain
I want my voice go up to the mountains
I want my voice go down to the valleys
To allow the peasants
To own the fields
عید مبارک
امروز روز شادی و امسال سال گل
نیکوست حال ما که نکو باد حال گل
گل را مدد رسید زگلزار روی دوست
تا چشم ما نبیند دیگر زوال گل
مست است چشم نرگس و خندان دهان باغ
از کرّ و فرّ و رونق لطف و کمال گل
سوسن زبان گشوده و گفته به گوش سرو
اسرار عشق بلبل و حسن خصال گل
با عرض سلام و تمنیات نیک، آرزو میکنم دوست خوبم دارای صحت و سلامت باشی، امید دارم که بنده را معذور بداری از این که نسبت مشکلات کاری نتوانستم به صفحه ای زیبایت سر بزنم و از محتویات پر نغز و پرمغز آن سود ببرم.
روز های عید خوش و مملو از شادی برایت آرزو دارم.
و انتظارت را دارم تا در مورد نوشته ای که در صفحه ام جا گرفته است، نظر بدهی.