"زنگ خطر" و حماقت اش!
"زنگ خطر" و حماقت اش!
طلوع که گویا تلویزیون بی رقیب و یک سر و گردن از تلویزیون های دیگر بالاتر است، در برنامۀ "زنگ خطر" که هر چهارشنبه شب پخش می شود، گردانندگانش نه اینکه با زبان طنز سخن نمی گویند، بیشتر به دلقک هایی شباهت دارند که برای خنداندن مردم به هر چیزی توسل می جویند.
یکی از صحنه هایی که این دلقکان در جریان برنامۀ شان بر آن می خندیدند، صحنۀ انفجار پیکنک گاز در شهر نو و سوختن چند تن از هموطنان بولانی فروش فقیر ما بود. این دلقکان فقط برای اینکه رییس تلویزیون را خوش ساخته باشند و برنامۀ به اصطلاح طنزی را تقدیم نموده باشند، بر لباس ها و بدن های سوختۀ هموطنانی می خندیدند که از بخت خوب از انفجار جان سالم بدر برده بودند. وقتی به بدن های سوختۀ شان نگاه می کردید، به رنج، فقر و بدبختی هر چه بیشتر این هموطنان پی می بردید، آنان شاید در فکر سوختن جان شان نبودند و غم از دست دادن کراچی های شان را در سر داشتند، اما بیسوادان برنامۀ زنگ خطر بر آنان و فقر شان چنان می خندیدند که فکر می کردید در حال دیدن فلم چارلی چاپلین هستند. بیسواد کلان (حنیف همگام) چند بار با تمسخر انفجار مهیب را "محب" تلفظ کرد و دیگران از پی اش.
"زنگ خطر" و این چنین دلقکی ها ارزانی گردانندگانش باد!
ناټو خپل پوځیان ګرَم نه بولی
ناټو خپل پوځیان ګرَم نه بولی
په افغانستان کې د ناټو ځواکونو ویاند جنرال مارک لیټی د غیرپوځی وګړو د وژلو په هکله ویلی چې طالبانو زموږ په پرتله دوه چنده غیرپوځی خلک وژلی! دغه جنرال ګومان کوی چې په دغه شان احمقانه خبرو خپل تر مشرۍ لاندې پوځونه بې ګناه ثابتولای شی، خو افغانان اوس پوه شوی چې دغه پوځونه نه د هغوی د ژغورنې لپاره راغلی او نه هم ورسره د افغانانو د سوکالۍ فکر دی؛ هر هیواد زموږ په هیواد کې خپلې ګټې لټوی او یوازې خپلې ګتې ورته مهمې دی او که د ګټو د لاس ته راوړلو په لاره کې د بې شمیره افغانانو وینې هم توی شی، د هغوی پرې څه.
د نړیوال سره صلیب په وینا، یوازې د شپږو ورځو په ترڅ کې 250 غیرپوځی خلک یا د ائتلاف ځواکونو په بمبارۍ یا د طالبانو په لاس او یا په ځانمرګی بریدونو کې وژل شوی دی. هغه پوځونه چې ګنې د افغان ولس د "خلاصون" لپاره راغلی وو، اوس د افغانانو په وژنه کې خپل ځان له طالبانو سره پرتله کوی او په دې ویاړی چې کوم غیرپوځی افغانان چې د دوی په لاس وژل شوی دی، شمیره یې د طالبانو په لاس له وژنې نه کمه ده.
هره ورځ بمباریو، نیولو، ځورونو، ځانمرګی بریدونو او وژنو خلک پوزې ته رسولی دی. دغو ټولو ناخوالو له هغوی نه لاره ورکه کړې او نه پوهیږی څه وکړی. هغه کسان چې باید دوی یې "ژغورلی" وای، پر دوی بمباری کوی، کورونه یې په کنډوالو بدلوی، ځوانان یې په نښه کوی، سپین ږیرو ته یې سپکاوی کوی، د ماشومانو پر شونډو یې مسکا وچوی، ښځې یې بورې کوی او د ترهګر نوم ورباندې ږدی او که لسګونه بې ګناه افغانان هم ووژنی، بیا د افغانستان د دولت لخوا د پیښې د څیړلو لپاره کمیسیون جوړیږی او کیسه په لاندې ډول پای ته رسوی: طالبانو زموږ په پرتله دوه چنده غیرپوځی خلک وژلی، که چیرې موږ غیرپوځی خلک وژلی وی، موږ د افغانانو نه بخښنه غواړو!
رنج افغانها را چه وقت پایانی خواهد بود؟
رنج افغانها را چه وقت پایانی خواهد بود؟
در تازه ترین حملۀ نیروهای ناتو در روز جمعه در نورستان 22 غیر نظامی کشته شدند و روز یکشنبه در ولایت ننگرهار بر اثر حملۀ هوایی همین نیروها چهل و هفت غیر نظامی که بیشتر شان زنان و اطفال بودند، به قتل رسیدند و امروز (دوشنبه) حملۀ انتحاری در جلو سفارت هند، به کشته شدن حداقل چهل و یک تن و مجروح شدن ۱۴۰ تن دیگر منجر شد.
افغانستان که سه دهه است در آتش جنگ و ویرانی می 
سوزد، به گمان اینکه بعد از ورود نیروهای خارجی به کشور، لااقل آتش جنگ خاموش خواهد شد و مردم ما در صلح به سر خواهند برد، نه اینکه آتش جنگ خاموش نشد، که با گذشت هر روز شعله ورتر می گردد. مردم ما همه روزه یا از سوی طالبان و تروریستان دیگر و یا هم نیروهای ائتلاف و ناتو به خاک و خون کشیده می شوند. نیروهای خارجی که به اصطلاح به جنگ تروریزم آمده اند، هموطنان بی گناه ما را قربانی و بعد اعلام بی خبری می کنند. این نیروها به شکل سیستماتیک در مناطق شرقی و جنوبی افغانستان به کشتار افغانها ادامه می دهند و بیمی هم ندارند که کسی در مورد این همه قتل از آنان بازخواست نماید.
بوش رییس جمهور امریکا اعلام کرده است که سه هزار سرباز تازه نفس را به افغانستان خواهد فرستاد. شاید بوش می خواهد با فرستادن سه هزار سرباز تازه نفس به امر کشتار غیرنظامیان سرعت ببخشد و آن را به نام جنگ با تروریزم به خورد مردم امریکا بدهد.
اگر با آمدن جامعۀ جهانی به افغانستان از یکسو فقر بیداد می کند، از سوی دیگر کشتار مردم پایان نمی پذیرد. و تا زمانی که جامعۀ جهانی همین سیاست ها را در قبال افغانستان تعقیب می کند، رنج و کشتار افغانها را هیچ وقت پایانی نخواهد بود.
څوک پر چا برید کوی، افغانستان پر پاکستان که برعکس؟!
څوک پر چا برید کوی، افغانستان پر پاکستان که برعکس؟!
وروسته له هغې چې د افغانستان ولسمشر حامد کرزی د پاریس له کنفرانس نه راستون شو، په یوې خبرې ناستې کې یې وویل، نور نو افغانستان د پاکستانی ترهګرو د بریدونو زغم نه لری او هغه به په پاکستان کې د ترهګرانو پر پټنځایونو برید وکړی!! د ولسمشر دغه خبرې په هیواد کې د زیاتو افغانانو له هرکلی سره مخامخ شوې او د هر یوه په خوله وه چې څه وخت به پر پاکستان برید کوو!!
د ولسمشر له خبرو څخه لا یوه اونۍ تیره شوې نه وه چې د پولې ها خوا نه د افغانستان په کونړ ولایت برید وشو او بیا هم څو ورځې تیر شوې نه وې چې څو پرله پسې توغندی پر خوست ولګیدل او په ترڅ کې یې څو تنه بې ګناه وګړی ووژل شول او پرون بیا د پاکستان له خوا پر کونړ څو توغندی وورول شول.
پر افغانستان باندې د پولې هاخوا نه بریدونه په ډاګه کوی چې دا پاکستان دی چې پر افغانستان باندې د برید کولو توان لری، نه افغانستان؛ ځکه نه افغانستان هومره پیاوړی پوځ لری او نه هومره امکانات. ځینې کسان وایی چې افغانان غیرت لری او لکه څرنګه چې یې روسان په خالی لاسونو وویستل، دا وار به هم د پاکستان شونډک په خاورو کې ولړی! خو دغه کسان لا د هاتی په غوږ کې پراته دی. نه دا د شوروی د یرغل وخت دی چې ټولې نړۍ د شورویانو پر ضد له افغانستان سره مرستې کولې او نه هم تش غیرت په کار راځی. که د غیرت مسئله مطرح وی، آیا منطقی ده چې پاکستانیان بې غیرته وګڼو؟! هر ملت د یرغل پر مهال له خپل هیواد نه دفاع کوی او دا کار افغان او غیرافغان نه غواړی. په دې ترڅ کې تر ټولو مهمه مسئله له پاکستان څخه د امریکا ملاتړ دی. امریکا لا تر اوسه پاکستان ته د ترهګرۍ په وړاندې جګړه کې د اصلی متحد په سترګه ګوری او پر افغانستان هومره باور نه لری، څومره چې پر پاکستان لری. او پایله دا چې امریکا د دې دواړو هیوادونو په وړاندې له دوه مخی سیاست څخه کار اخلی.
اوس باید پولې ته نږدې پراته قومونه د افغانستان د ولسمشر د لاپو تاوان ورکړی. نه به افغانستان پر پاکستان برید وکړای شی او نه به خپل وګړی د پاکستان د بریدونو په وړاندې وساتی.
زما د مېنې ماشومان!
زما د مېنې ماشومان!
چا ویل چې که نړیواله ټولنه راشی، هیواد به مو 
سمسور او ورنه شین بڼ به جوړ شی، هرې خوا به سوله او سوکالی وی، هر څوک به په خپل کور کې له ویرې او ډار پرته خپلې شپې سبا کوی او زما د مېنې ماشومان به په کلیو، بانډو او ښارونو کې لوبې کوی، خولې به یې له خندا ډکې وی، په یو بل پسې به منډې وهی او د پټ پټونې لوبې به کوی.... خو کیسه څه بل شان وه. نه سوله راغله او نه سوکالی، نه مو بڼونه شنه شول او نه مو د ماشومانو خوله له خندا ډکه شوه. هرې خوا ته د غم او ویر ټغر خپور شو او زما د مېنې ماشومانو د پخوا په شان د سوال لاسونه نورو ته ونیول، سوال خو لا څه کوې چې په وینو کې لت پت شول؛ د کورنۍ د خوشالیو جونګړه پرې ورانه شوه، پر بازارونو وپلورل شول؛ سترګې یې وویستل شوې او پختورګی یې لیلام شول.
زما د مېنې ماشومان نه ښوونځی ته ولاړل او نه یې د تفریح مخ ولید. هر څه په غم بدل شول او له ملیاردونو ډالرو څخه ورته یوه مړۍ ډوډۍ هم ونه رسیده. اوس نو د پټ پټونی د لوبې پر ځای باید هره ورځ د بهرنی سرتیرو لخوا ورته دریش وویل شی، د یوه ځوان په څیر لاسونه پورته او تالاشی ورکړی، ټول بدن یې ولټول شی او له جیبه یې د لوبو کاڼی راوځی!!! ښایی ماشومان دې کار ته د لوبې په سترګه وګوری؛ ښایی ماشومان حیران پاتې شی چې ولې دغه سرتیری د هغوی تالاشی اخلی؛ هغوی خو د خوړلو ډوډۍ نه لری، د نورو شیانو پټول خو لا لیرې خبره ده...
زما د مېنې معصوم ماشومان لا تر اوسه د دې کار پر اغیزې نه پوهیږی، دغه تالاشی یوازې تالاشی نه، بلکې د هغوې د ماشومې مینې وژل دی، د هغوی پر شونډو د مسکا وچول دی او خپل ځان ګناهکار احساسول دی. ښایې زموږ ماشومان د تل لپاره د سولې فکر له سره وباسی او په خوبونو کې تل تالاشی، جګړه او وژل ووینی...
او دا زما د مېنې د ماشومانو برخلیک دی.